I just gotta spill this. Hindi ako makaka-move on sa ginagawa kong 'to we. FCK. Panu ba 'to? Aaaaaasa much. >_<.
- Hindi ako makaka'move on kung alam ko ang password niya sa Y!Mail at Facebook.
- At kada open ko ng laptop, binubuksan ko din sila to check those accounts. -____-
- He's my classmate. Wala pang may alam sa 1B na wala na kami. And I guess, even the Bagang.
- But we chose to act like nothing happened. Kami pa rin ang palaging magkasama at magkatabi. -_-
- We still communicate. Through text. Every fucking late at night. Psh.
- And the very depressing part. I got to return his tango. Awww. Lets. Lets. Lets. L*st.
Gusto kong umiyak. But I have swear to myself, hindi ko na siya iiyakan. Siya na rin ang nagsabi, wag na din akong umiyak kung siya lang din ang dahilan. Pero bakit ang hirap? Ang hirap magpigil! Ang sakit. Ang sakit sa dibdib. WAPOINKS. Joke time. haha. But yea. Sabi nga ni daddy Darel:
"Parang cellphone lang yan. Dumidepende kung gaano katagal ka nag-charge ng battery, ang life ng battery mo. Eh kung saglit lang pala, at 1 bar lang ang napuno sa cp mo, eh madali mag-eempty ang pain sayo."
Which means, we only reached 2 months. Mabilis at saglit lang na panahon pero ano'ng magagawa ko? ANG DAMING NANGYARI. Para sakin, hindi ganun kadali kalimutan ang lahat ng yon. :| Oo, hindi mo aakalaing sa two months na un, ang dami naming pinagsamahan. Masyado naming minahal ang isa't isa. We became obsessed with each other. Kaya ang hirap hirap talagang ibaon na lang ng ganun kadali ang lahat sa limot. Tsk. Maaalala at maaalala ko pa din lahat ng 'yon, kahit ano pang mangyari.
And the bottom line is..
I can't let go.. ;(
Welcome to my blog. Before anything else please follow these rules : No ripping, spamming, and any type of childish acts.
Respect is a must. Best-viewed with screen resolutions 1024x768. Enjoy your stay and have fun!